بررسی امکان ازدیاد خیار گلخانه ای رقم روبا از طریق قلمه و اثر تیمارهای مختلف هورمونی بر ریشه زایی قلمه ها

به منظور بررسی اثر تیمارهای مختلف هورمونی بر روی ریشه زایی قلمه های خیار گلخانه ای رقم روبا (ruba) آزمایشی در ایستگاه تحقیقاتی خلعت پوشان دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز در سال 1376 انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در شش تکرار اجرا گردید. فاکتورها شامل 1- نوع قلمه (گره دار و بدون گره که در اولی برش پایین قلمه زیر گره ولی در دومی بالای گره انجام گرفت)، 2- مدت زمان نگهداری قلمه در محلول های هورمونی (یک دقیقه و نیم دقیقه) و 3- تیمارهای هورمونی (اسید ایندول بوتیریک در غلظت های 500، 1000 و 1500 میلی گرم در لیتر، اسید نفتالین استیک در غلظت های 50، 100 و 150 میلی گرم در لیتر، ترکیب کمترین غلظت دو هورمون و آب مقطر به عنوان شاهد) بودند. در این آزمایش جهت ارزیابی اثر تیمارها، تعداد ریشه و درصد قلمه های ریشه دار شده اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تعداد ریشه و طول بزرگترین ریشه در قلمه های گره دار به طور معنی داری بیشتر از قلمه های بدون گره بود (p<0.01). تعداد ریشه در تیمار یک دقیقه نگهداری در محلول های هورمونی بیش از نیم دقیقه بود، در حالی که اثر فاکتور مدت زمان بر روی طول بزرگ ترین ریشه معنی دار نشد. تیمارهای هورمونی بر روی تعداد ریشه در سطح احتمال 1% معنی دار داشت و بر روی طول بزرگ ترین ریشه اثر آن معنی دار نشد. تیمارهای هورمونی بر روی تعداد ریشه در سطح احتمال 1% اثر معنی دار داشت و بر روی طول بزرگترین ریشه اثر آن معنی دار نبود. بهترین تیمار هورمونی برای افزایش تعداد ریشه، 1500 میلی گرم در لیتر اسید ایندول بوتیریک بود. علیرغم استفاده از هورمون های ریشه زا، تمامی قلمه ها حتی در تیمار شاهد ریشه دار شدند، گرچه تعداد ریشه در تیمارهای هورمونی بیشتر از شاهد بود.